Miodnia.pl —– blog o miodach pszczelich !

Archive for the ‘Aktualnosci’ Category

Propolis

Nalewka z kitu pszczelego jest jednym z najstarszych i najbardziej cenionych produktów pszczelich, który ma wiele właściwości leczniczych i prozdrowotnych. W tym artykule przedstawię wam prosty i sprawdzony przepis na przygotowanie tej wyjątkowej nalewki, a także opowiem o jej zastosowaniu i korzyściach.

Kit pszczeli, zwany też propolisem, to żywiczna substancja, którą pszczoły zbierają z pąków i młodych pędów roślin, a następnie mieszają z woskiem i swoimi enzymami. Kit służy pszczołom do uszczelniania ula i ochrony przed drobnoustrojami. Dla ludzi jest natomiast źródłem wielu cennych składników, takich jak flawonoidy, kumaryny, kwasy fenolowe, witaminy, minerały i olejki eteryczne.

Nalewka z kitu pszczelego ma działanie bakteriobójcze, przeciwzapalne, przeciwwirusowe, antygrzybiczne, regenerujące, znieczulające i wzmacniające odporność. Może być stosowana wewnętrznie i zewnętrznie do leczenia i zapobiegania wielu dolegliwościom, takim jak:

– infekcje górnych dróg oddechowych, przeziębienie, grypa, kaszel, angina
– choroby jamy ustnej i gardła, paradontoza, afta, zapalenie dziąseł
– choroby układu pokarmowego, wrzody żołądka i dwunastnicy, zapalenie jelit
– choroby skóry, trądzik, egzema, oparzenia, rany, owrzodzenia
– choroby układu moczowego, zapalenie pęcherza, nerek
– choroby układu krążenia, nadciśnienie tętnicze, miażdżyca
– choroby układu nerwowego, stres, depresja, bezsenność

Aby przygotować nalewkę z kitu pszczelego potrzebujemy następujących składników:

– 100 g świeżego lub mrożonego kitu pszczelego
– 500 ml spirytusu 70% lub wódki
– 250 ml wody

Przygotowanie nalewki jest bardzo proste i polega na następujących krokach:

1. Kit pszczeli należy oczyścić z zanieczyszczeń i drobno posiekać lub zetrzeć na tarce.
2. Kit pszczeli należy umieścić w szklanym słoiku lub butelce i zalać spirytusem lub wódką wymieszaną z wodą.
3. Nalewkę należy odstawić w ciemne i chłodne miejsce na około 3 tygodnie. W tym czasie należy codziennie potrząsać naczyniem, aby kit się lepiej rozpuszczał.
4. Po upływie 3 tygodni nalewkę należy przefiltrować przez gazę lub filtr do kawy i przelać do ciemnej butelki.
5. Nalewkę można przechowywać przez kilka lat w chłodnym miejscu.

Sposób użycia nalewki z kitu pszczelego zależy od celu i rodzaju schorzenia. Zazwyczaj stosuje się ją w dawkach od 5 do 30 kropli dziennie rozpuszczonych w szklance wody lub mleka. Można ją też dodawać do herbaty lub soku.

Miód jest jednym z najstarszych i najbardziej cenionych produktów pszczelich, który ma wiele korzyści dla zdrowia i urody. Zawiera on bogactwo witamin, minerałów, enzymów, probiotyków i przeciwutleniaczy, które wzmacniają odporność, poprawiają trawienie, łagodzą infekcje, odżywiają skórę i włosy. Miód jest też naturalnym słodzikiem, który można dodawać do herbaty, jogurtu, musli czy pieczywa.

Jednak nie każdy wie, że miód jest bardzo wrażliwy na wysoką temperaturę i podgrzewanie go może spowodować utratę jego cennych właściwości lub nawet przekształcenie go w substancję szkodliwą dla organizmu. Dlatego warto wiedzieć, jak prawidłowo przechowywać i stosować miód, aby cieszyć się jego dobrodziejstwami.

Jak podgrzewać miód?

Miód jest produktem naturalnym, który w zależności od gatunku i warunków przechowywania może zmieniać swoją konsystencję. Niektóre miody są dłużej płynne (np. akacjowy), a inne szybciej krystalizują (np. rzepakowy). Krystalizacja miodu nie oznacza jednak jego zepsucia ani pogorszenia jakości. Wręcz przeciwnie – jest to dowód na to, że miód nie był poddany obróbce termicznej ani nie zawiera dodatków.

Jeśli chcemy uzyskać płynny miód z krystalizowanego, możemy go podgrzać w kąpieli wodnej lub w specjalnej komorze dekrystalizacyjnej. Ważne jest jednak, aby nie przekroczyć temperatury 42°C, która jest uznawana za bezpieczną dla miodu. W tej temperaturze miód zachowuje swoje enzymy i probiotyki, które są odpowiedzialne za jego właściwości lecznicze.

Jeśli podgrzejemy miód do wyższej temperatury (np. 60°C lub więcej), nastąpi degradacja tych składników i zmniejszenie wartości odżywczej miodu. Co więcej, w miodzie podgrzanym powstaje związek chemiczny o nazwie HMF (hydroksymetylofurfural), który jest toksyczny dla pszczół i ludzi. HMF może wywoływać szkodliwe skutki dla układu pokarmowego, nerwowego i krwionośnego.

Dlatego nie należy dodawać miodu do gorących napojów czy potraw, ponieważ niszczy to jego dobroczynny wpływ na organizm. Miód najlepiej spożywać na zimno lub dodać do letniej herbaty czy jogurtu.

Jak przechowywać miód?

Aby miód zachował swoją jakość i świeżość jak najdłużej, należy go przechowywać w suchym i ciemnym miejscu, z dala od źródeł ciepła i światła. Optymalna temperatura przechowywania miodu to 10-20°C. Nie należy też przechowywać miodu w lodówce, ponieważ może to przyspieszyć jego krystalizację.

Miód powinien być również szczelnie zamknięty w słoiku lub innym pojemniku z tworzywa sztucznego lub szkła. Nie należy używać metalowych pojemników ani łyżek do nakładania miodu, ponieważ mogą one reagować z kwasami obecnymi w miodzie i wpływać na jego smak i zapach.

Pierzga

Pszczoły są nie tylko źródłem miodu, ale także wielu innych cennych produktów, takich jak pyłek kwiatowy i pierzga pszczela. Czym się różnią te dwa składniki i jakie mają właściwości prozdrowotne? Czy warto je stosować w diecie i w pielęgnacji skóry? Odpowiadamy na te pytania w naszym artykule.

Pyłek kwiatowy to drobne ziarenka, które pszczoły zbierają z pręcików kwiatów i przenoszą do ula na swoich nóżkach. Pyłek jest bogaty w białko, aminokwasy, witaminy, minerały, enzymy i antyoksydanty. Ma działanie wzmacniające organizm, poprawiające odporność, regulujące poziom cukru i cholesterolu we krwi, wspomagające trawienie i oczyszczanie wątroby. Pyłek jest także korzystny dla urody, ponieważ odżywia skórę, włosy i paznokcie, zapobiega starzeniu się komórek i łagodzi stany zapalne.

Pyłek kwiatowy

Pierzga pszczela to natomiast przetworzony pyłek kwiatowy, który pszczoły mieszają z miodem, nektarem i swoją śliną i umieszczają w komórkach plastra. W beztlenowych warunkach ula pyłek ulega fermentacji mlekowej, dzięki czemu staje się łatwiej przyswajalny i trwalszy. Pierzga zawiera wszystkie składniki odżywcze pyłku, a dodatkowo kwas mlekowy i witaminę K. Pierzga ma silniejsze działanie niż pyłek, ponieważ pobudza metabolizm, zwiększa wydolność fizyczną i umysłową, poprawia nastrój i samopoczucie, wspiera układ nerwowy i hormonalny. Pierzga jest również skuteczna w leczeniu anemii, niedoczynności tarczycy, chorób serca i naczyń krwionośnych.

Oba produkty pszczele są bezpieczne dla większości ludzi i mogą być stosowane jako suplementy diety lub dodatki do potraw. Jednak należy pamiętać o możliwych przeciwwskazaniach i skonsultować się z lekarzem przed ich użyciem. Nie powinny ich przyjmować osoby uczulone na produkty pszczele lub cierpiące na alergię pyłkową. Nie zaleca się również stosowania pyłku i pierzgi w pierwszym trymestrze ciąży oraz w przypadku zaawansowanych chorób nerek lub przewodu pokarmowego.

Pyłek kwiatowy i pierzga pszczela to dwa cenne produkty pszczele, które mogą poprawić nasze zdrowie i urodę. Warto wypróbować ich działanie i dołączyć je do naszej codziennej diety. Pamiętajmy jednak o zachowaniu umiaru i rozsądku oraz o konsultacji z lekarzem w razie wątpliwości.

Pyłek pszczeli jest jednym z najcenniejszych produktów pszczelich, który zawiera wiele składników odżywczych, witamin i minerałów. Pyłek pszczeli ma działanie wzmacniające organizm, poprawiające odporność, oczyszczające i regenerujące. Pyłek pszczeli może być stosowany w profilaktyce i leczeniu wielu schorzeń, takich jak alergie, anemia, choroby układu krążenia, układu pokarmowego, układu nerwowego czy układu moczowego.

Jednym ze sposobów spożywania pyłku pszczelego jest przygotowanie z niego nalewki alkoholowej. Nalewka z pyłku pszczelego ma silniejsze działanie niż sam pyłek i jest łatwiej przyswajalna przez organizm. Nalewka z pyłku pszczelego może być stosowana zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie. Wewnętrznie nalewka pomaga w leczeniu infekcji, stanów zapalnych, osłabienia i zmęczenia. Zewnętrznie nalewka może być używana do przemywania ran, owrzodzeń, oparzeń czy trądziku.

Jak zrobić nalewkę z pyłku pszczelego? Przepis jest bardzo prosty i nie wymaga dużo czasu ani składników. Potrzebujemy tylko:

– 100 g pyłku pszczelego
– 500 ml spirytusu 70%
– słoik z zakrętką
– gazę lub filtr do kawy

– ciemną butelkę

Przygotowanie nalewki:

1. Do słoika wsypujemy pyłek pszczeli i zalewamy go spirytusem. Zakręcamy słoik i dokładnie wstrząsamy.
2. Odstawiamy słoik w ciemne i chłodne miejsce na około 6 tygodni. Co kilka dni wstrząsamy słoik, aby pyłek się dobrze wymieszał ze spirytusem.
3. Po upływie 6 tygodni przecedzamy nalewkę przez gazę lub filtr do kawy do ciemnej butelki. Odciskamy resztki pyłku i wyrzucamy je.
4. Nalewkę przechowujemy w ciemnym i chłodnym miejscu. Możemy ją stosować przez około rok.

Jak stosować nalewkę z pyłku pszczelego?

Nalewkę z pyłku pszczelego możemy zażywać codziennie rano na czczo lub wieczorem przed snem. Zalecana dawka to od 15 do 30 kropli rozpuszczonych w szklance wody lub soku. Możemy też dodać do niej trochę miodu dla poprawy smaku.

Nalewkę z pyłku pszczelego możemy też stosować zewnętrznie do przemywania skóry lub błon śluzowych. Możemy ją rozcieńczyć wodą lub używać nierozcieńczoną w zależności od potrzeby i tolerancji.

Nalewka z pyłku pszczelego jest naturalnym i skutecznym środkiem wspomagającym zdrowie i urodę. Warto wykorzystać dar natury i cieszyć się jego korzyściami.

Miód jest naturalnym produktem spożywczym, który powstaje z przetwarzania nektaru lub spadzi przez pszczoły. Miód ma wiele właściwości odżywczych i leczniczych, które wynikają z jego bogatego i zróżnicowanego składu chemicznego. W tym artykule przedstawimy główne składniki miodu i ich wpływ na zdrowie człowieka.

Węglowodany

Węglowodany stanowią największą część masy miodu – średnio około 77%. Są to głównie cukry proste, takie jak glukoza i fruktoza, które są łatwo przyswajalne przez organizm i dostarczają mu energii. W mniejszych ilościach występują także cukry złożone, takie jak sacharoza, maltoza czy melecytoza, które są trawione przez enzymy pszczele i bakterie jelitowe. Cukry w miodzie pochodzą z nektaru lub spadzi, których zawartość cukrów jest mniejsza niż w powstałym z nich miodzie.

Kwasy organiczne

Kwasy organiczne nadają miodowi charakterystyczny smak i zapach. W miodzie występuje około 30 różnych kwasów organicznych, z których najważniejsze są: kwas glukonowy, jabłkowy i cytrynowy. Kwasy te mają działanie antybakteryjne, przeciwzapalne i wzmacniające odporność. Kwasy organiczne obniżają także pH miodu, co utrudnia rozwój drobnoustrojów i przedłuża jego trwałość.

Związki azotowe

Związki azotowe w miodzie stanowią około 0,5% jego masy. Są to głównie białka i peptydy pochodzące z pyłku kwiatowego, wydzieliny gruczołów pszczelich lub nektaru i spadzi. Najważniejsze związki azotowe w miodzie to enzymy, które biorą udział w procesie dojrzewania miodu i wpływają na jego jakość i właściwości. Do najważniejszych enzymów należą: inwertaza, diastaza, maltaza, fosfataza kwaśna, oksydaza glukozy i lizozym. Enzymy te mają działanie rozkładające cukry złożone na proste, utleniające glukozę do kwasu glukonowego i hamujące rozwój bakterii.

Pierwiastki śladowe

Pierwiastki śladowe są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka. W miodzie znajdują się różne pierwiastki śladowe w niewielkich ilościach, które pochodzą z roślin miododajnych lub gleby. Wśród nich można wymienić: potas, fosfor, magnez, wapń, żelazo, krzem, siarkę, miedź, fluor, cynk, mangan, kobalt, molibden, chrom i jod. Pierwiastki te mają działanie regulujące gospodarkę mineralną organizmu, wspomagające pracę układu nerwowego i krwionośnego oraz poprawiające stan skóry i włosów.

Miód gryczany to jeden z najpopularniejszych i najzdrowszych rodzajów miodu. Pozyskiwany jest z nektaru kwiatów gryki, rośliny o leczniczych właściwościach. Miód gryczany ma ciemnobrązowy kolor, gęstą i ziarnistą konsystencję oraz intensywny, lekko piekący smak i aromat. Jest bogaty w wiele składników odżywczych, takich jak witaminy, minerały, enzymy, aminokwasy i przeciwutleniacze. Wśród nich wyróżnia się rutyna, która wzmacnia naczynia krwionośne i poprawia przyswajanie witaminy C. Miód gryczany ma również silne działanie antybakteryjne i przeciwzapalne, dzięki czemu pomaga w walce z infekcjami i chorobami układu oddechowego. Ponadto miód gryczany wspomaga pracę wątroby, serca i układu krążenia, zapobiega anemii i miażdżycy, oczyszcza organizm z toksyn i poprawia odporność.

Jak spożywać miód gryczany?

Miód gryczany można jeść na wiele sposobów. Można go dodawać do herbaty, mleka, jogurtu, twarogu, płatków śniadaniowych lub pieczywa. Można go również stosować jako słodzik do deserów, ciast, naleśników czy owoców. Miód gryczany świetnie pasuje do serów, orzechów i suszonych owoców. Można go także wykorzystywać do przygotowywania sosów, marynat i dressingów do sałatek. Miód gryczany nadaje potrawom niepowtarzalny smak i aromat.

Miód gryczany można również stosować zewnętrznie jako kosmetyk naturalny. Można z niego robić maseczki na twarz, które nawilżają, odżywiają i wygładzają skórę. Można go także używać jako balsam do ust, krem do rąk lub odżywkę do włosów. Miód gryczany ma właściwości regenerujące i łagodzące podrażnienia.

Na co uważać przy spożywaniu miodu gryczanego?

Miód gryczany jest produktem naturalnym i bezpiecznym dla większości ludzi. Jednak należy pamiętać o kilku ważnych zasadach:

– Nie podawać miodu dzieciom poniżej pierwszego roku życia ze względu na ryzyko zatrucia jadem kiełbasianym.
– Nie podgrzewać miodu powyżej 40 stopni Celsjusza ani nie dodawać go do gorących napojów lub potraw, ponieważ traci on wtedy swoje właściwości lecznicze i może tworzyć szkodliwe substancje.
– Nie spożywać miodu na czczo ani w nadmiernych ilościach, ponieważ może on obciążać trzustkę i powodować problemy z cukrem we krwi.
– Nie łączyć miodu z produktami mlecznymi ani mięsem, ponieważ może to zaburzać trawienie i powodować wzdęcia lub biegunkę.
– Unikać spożywania miodu przez osoby uczulone na pyłki kwiatowe lub pszczoły, ponieważ może to wywołać reakcję alergiczną.

Pyłek pszczeli to jeden z najcenniejszych produktów pszczelich, który ma wiele właściwości prozdrowotnych i odżywczych. W tym artykule przedstawię, czym jest pyłek pszczeli, jak go pozyskiwać i jak go stosować.

Czym jest pyłek pszczeli?

Pyłek pszczeli to pył kwiatowy zbierany przez pszczoły w połączeniu z nektarem i śliną. Pszczoły częściowo go przetwarzają i dostarczają do uli. W zależności od rodzaju rośliny z którego pszczoła zbiera pyłek może mieć różny kolor – żółty albo jasnobrązowy.

Pyłek pszczeli stanowi pożywienie dla larw, ale także dla dorosłych pszczół. Jest bogaty w białka, węglowodany, lipidy, witaminy, minerały i enzymy. Pyłek pszczeli zawiera ponad 250 składników aktywnych biologicznie.

Pyłek pszczeli ma wiele korzyści dla zdrowia ludzi. Może wspomagać układ odpornościowy, poprawiać kondycję fizyczną i psychiczną, łagodzić stany zapalne i alergiczne, regulować pracę układu pokarmowego i hormonalnego, wpływać na poprawę stanu skóry, włosów i paznokci.

Jak pozyskiwać pyłek pszczeli?

Aby pozyskać pyłek pszczeli z ula, potrzebne są specjalne urządzenia zwane poławiaczami pyłku. Są to kratki lub szczotki umieszczane na wylocie ula lub na dennicy pod ramkami. Pszczoły wracające z pożytku muszą przejść przez te urządzenia i tracą część pyłku zebranego w koszyczkach na odnóżach. Pyłek spada do szuflady lub worka, skąd jest pobierany przez pszczelarza.

Pozyskiwanie pyłku pszczelego wymaga umiaru i odpowiedniego czasu. Nie należy wybierać całego pyłku z ula, ponieważ jest on niezbędny dla rozwoju rodziny pszczelej. Sezon na pozyskiwanie pyłku trwa zazwyczaj od maja do lipca. Poławiacze należy opróżniać codziennie wieczorem, gdy pszczoły nie latają już na pożytki.

Jak stosować pyłek pszczeli?

Pyłek pszczeli można spożywać na różne sposoby. Najprostszy sposób to po prostu żuć kuleczki pyłku lub rozpuścić je w ustach. Można też dodawać pyłek do jogurtu, mleka, musli, koktajli czy sałatek owocowych. Ważne jest jednak, aby nie podgrzewać pyłku ponad 40 stopni Celsjusza, ponieważ może to zniszczyć jego cenne składniki.

Pyłek pszczeli najlepiej spożywać rano na czczo lub przed posiłkiem. Zalecana dzienna dawka to około 10-20 gramów dla dorosłych i 5-10 gramów dla dzieci. Pyłek pszczeli można stosować profilaktycznie przez cały rok lub kuracyjnie przez 2-3 miesiące w okresach obniżonej odporności, stresu czy zmęczenia.

Pyłek pszczeli jest naturalnym i bezpiecznym produktem pszczelim, który może przynieść wiele korzyści

Pierzga jest produktem pszczelim, który powstaje z pyłku kwiatowego zmieszanego z miodem i śliną pszczół. Jest bogata w wiele składników odżywczych, takich jak witaminy, aminokwasy, enzymy i kwas mlekowy. Pierzga ma wiele właściwości zdrowotnych, takich jak wzmacnianie odporności, poprawianie funkcji mózgu, wspomaganie trawienia i leczenie różnych chorób. W tym artykule przedstawimy co to jest pierzga, jak ją stosować i gdzie ją kupić.

Co to jest pierzga?
Pierzga jest pyłkiem kwiatowym, który pszczoły zbierają i przenoszą do ula w koszyczkach na tylnych nogach. Tam pszczoły dodają do niego miodu i śliny, która zawiera enzymy trawienne. Następnie pszczoły umieszczają pierzgę w komórkach plastra i zaklejają ją woskiem. W ten sposób pierzga ulega fermentacji mlekowej, która zmienia jej skład i właściwości. Fermentacja mlekowa sprawia, że pierzga jest łatwiej przyswajalna niż pyłek kwiatowy, ponieważ rozpuszcza się otoczka wokół ziaren pyłku. Ponadto fermentacja zwiększa zawartość cukrów prostych, witamin z grupy B i K, aminokwasów i kwasu mlekowego w pierzdze.

Pierzga jest niezbędnym pokarmem dla pszczół, zwłaszcza dla tych, które karmią larwy i produkują mleczko pszczele. Pszczoły spożywają od 15 do 45 kg pierzgi rocznie. Pierzga zapewnia im energię, białko i inne składniki odżywcze niezbędne do rozwoju i zdrowia. Pierzga chroni też pszczoły przed infekcjami i chorobami dzięki swoim właściwościom antybakteryjnym i antyoksydacyjnym.

Pierzga jest trudna do pozyskania z ula, ponieważ wymaga ręcznego zbierania i oddzielania od wosku. Dlatego jest to produkt rzadki i drogi. Należy też uważać na podróbki pierzgi, które są sprasowanym pyłkiem kwiatowym bez procesu fermentacji.

Skład pierzgi
Pierzga składa się głównie z węglowodanów (35%), białka (12%) i tłuszczu (1-6%). Zawiera też wiele witamin, minerałów i innych substancji biologicznie aktywnych. Oto niektóre z nich:

– Witamina A – 20-876 mg/kg
– Witamina C – 0,6-2 g/kg
– Witamina E – 7 g/kg
– Witaminy z grupy B – 1,8-4 mg/kg
– Witamina K – 0,5-2 mg/kg
– Kwas foliowy – 0,1-0,3 mg/kg
– Kwas pantotenowy – 0,5-1 mg/kg
– Biotyna – 0,01-0,03 mg/kg
– Niacyna – 2-4 mg/kg
– Ryboflawina – 0,5-1 mg/kg
– Tiamina – 0,2-0,4 mg/kg
– Pirydoksyna – 0,2-0,4 mg/kg
– Kobalamina – śladowe ilości
– Kwas mlekowy – 3-10%
– Aminokwasy – 18 rodzajów
– Enzymy – ponad 100 rodzajów
– Flawonoidy – około 20

Nalewka propolisowa to naturalny lek, który można łatwo przygotować w domu. Propolis, czyli kit pszczeli, to substancja o silnych właściwościach antybakteryjnych, przeciwgrzybiczych, przeciwzapalnych i regenerujących. W tym artykule przedstawię prosty przepis na nalewkę propolisową i opiszę jej zastosowanie i korzyści dla zdrowia.

Przepis na nalewkę propolisową

Do przygotowania nalewki propolisowej potrzebujemy następujących składników:

– 50 g kitu pszczelego (propolisu) z zaufanego źródła
– 350 ml alkoholu etylowego 95%
– 140 ml wody

Sposób przygotowania:

1. Kit pszczeli dokładnie oczyścimy z zanieczyszczeń i rozdrobnimy, np. za pomocą młynka do kawy. Możemy też zamrozić kit przed rozdrobnieniem, aby nie lepił się.
2. Rozdrobniony kit przełożymy do słoika i zalejemy mieszanką alkoholu i wody. Dobrze zakręcimy słoik i potrząśniemy kilka razy, aby wymieszać składniki.
3. Słoik z nalewką przechowujemy w ciemnym i chłodnym miejscu przez 2-3 tygodnie, codziennie potrząsając nim, aby propolis się lepiej wytrawił.
4. Po upływie tego czasu odcedzamy nalewkę przez gazę lub filtr do kawy i przelewamy do ciemnej butelki. Gotową nalewkę możemy przechowywać do 12 miesięcy.

Zastosowanie i właściwości nalewki propolisowej

Nalewka propolisowa to doskonały środek na poprawę odporności i leczenie infekcji bakteryjnych i grzybiczych. Możemy ją stosować zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie, w zależności od problemu.

Nalewka propolisowa wewnętrznie:

– Pomaga w leczeniu przeziębienia, grypy, anginy, zapalenia zatok, kaszlu i bólu gardła. Możemy ją przyjmować doustnie, np. po 20 kropli na łyżkę miodu lub cukru, trzymając w ustach i powoli połykając. Możemy też dodać ją do herbaty lub ciepłej wody i pić powoli.
– Pomaga w leczeniu problemów żołądkowo-jelitowych, takich jak wrzody, zapalenie błony śluzowej żołądka, biegunka czy zaparcia. Możemy ją przyjmować doustnie, np. po 10 kropli na szklankę wody przed posiłkiem lub po posiłku.
– Pomaga w leczeniu problemów skórnych, takich jak trądzik, egzema, łuszczyca czy opryszczka. Możemy ją przyjmować doustnie, np. po 10 kropli na szklankę wody rano i wieczorem lub nakładać bezpośrednio na zmienione miejsca skóry.

Nalewka propolisowa zewnętrznie:

– Pomaga w leczeniu ran, oparzeń, owrzodzeń czy odleżyn. Możemy ją nakładać bezpośrednio na uszkodzoną skórę lub nasączać nią gazę i przykładać jako kompres.
– Pomaga w leczeniu infekcji jamy ustnej, dziąseł czy aft.

Obraz Дарья Яковлева z Pixabay

Miód to naturalny produkt pszczeli, który ma wiele korzyści dla zdrowia. Miód może pomóc w leczeniu infekcji, stanów zapalnych, chorób układu sercowo-naczyniowego i nerwowego. Jednak nie wszystkie rodzaje miodu są odpowiednie dla osób z cukrzycą. Cukrzyca to choroba metaboliczna, która polega na zaburzeniu gospodarki węglowodanowej i podwyższonym poziomie glukozy we krwi. Osoby z cukrzycą muszą kontrolować swój poziom cukru i unikać produktów o wysokim indeksie glikemicznym (IG), czyli takich, które szybko podnoszą glikemię.

Miód składa się głównie z węglowodanów prostych, takich jak fruktoza i glukoza. W zależności od rodzaju rośliny, z której pochodzi miód, jego skład i IG mogą się różnić. Zazwyczaj im więcej fruktozy i mniej glukozy zawiera miód, tym niższy ma IG i tym lepiej jest tolerowany przez osoby z cukrzycą. Dlatego niektóre miody mogą być spożywane przez cukrzyków w niewielkich ilościach i w ramach zbilansowanej diety.

Najlepszym miodem dla cukrzyków jest miód akacjowy. Jest to miód nektarowy, który pochodzi z kwiatów akacji białej. Miód akacjowy ma jasny kolor i delikatny smak. Zawiera około 40% fruktozy i 30% glukozy, co nadaje mu niski IG wynoszący około 30. Miód akacjowy nie krystalizuje się szybko i zachowuje swoją płynną konsystencję przez długi czas. Miód akacjowy może być dodawany do herbaty, jogurtu lub owsianki jako słodzik.

Innym miodem o niskim IG jest miód lipowy. Jest to miód nektarowo-spadowy, który pochodzi z kwiatów lipy oraz spadzi z liści lipy. Miód lipowy ma ciemnożółty kolor i intensywny aromat. Zawiera około 35% fruktozy i 35% glukozy, co nadaje mu średni IG wynoszący około 50. Miód lipowy ma silne właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne. Może być stosowany jako środek leczniczy przy przeziębieniach, kaszlu czy bólach gardła.

Miodami o wysokim IG są miody wielokwiatowe, leśne i rzepakowe. Są to miody nektarowe lub spadowe, które pochodzą z różnych roślin lub spadzi z igieł i liści drzew leśnych. Miodami te mają ciemny kolor i bogaty smak. Zawierają około 30% fruktozy i 40% glukozy, co nadaje im wysoki IG wynoszący około 60-90. Miodami te nie są polecane dla osób z cukrzycą, ponieważ mogą powodować gwałtowny wzrost glikemii.

Podsumowując, miód jest produktem o wysokiej zawartości węglowodanów prostych, które mogą wpływać na poziom cukru we krwi. Osoby z cukrzycą powinny ograniczać spożycie miodu i wybierać te rodzaje, które mają niższy IG.